Als alleenstaande moeder en coach & teacher op het gebied van bewustzijn, ervaar ik mijn moederschap als een grote spirituele kans en inspireert juist dit mij om innerlijk te blijven ontwikkelen. Niemand spiegelt je beter dan je kind. Niemand voelt exacter aan hoe jij je voelt en of je wel echt present bent. En er zijn er maar weinig, die je liever af en toe achter het behang plakt dan je eigen grut. Je kinderen raken je, de godganse dag door. Ze kruipen onder je huid en trekken je leeg als je niet oplet. Hoe bewuster je echter wordt, hoe meer ontspannen en zuiverder je als moeder bent. Het verandert je ouderschap radicaal. De relatie met je kind wordt vrijer, nog liefdevoller en oprechter. Je legt niet langer onbewust jouw issues bij je kinderen neer. Zij hoeven zich niet langer zo te gedragen dat jij je op je gemak voelt. Zo kunnen je kinderen precies opgroeien zoals zij zijn, niet zoals jij ze wil zien. Niet zoals jij graag had gewild dat jouw leven was verlopen. Zij zijn er niet om jouw fouten, gemis en gebreken alsnog goed te maken. Maar je kinderen laten opgroeien als zichzelf, dat is nog helemaal niet zo makkelijk. En in die vrije houding zit je niet vanzelf. Hoe makkelijk is het om maar voor het gemak in te vullen wat goed is voor jouw kind. Dat weet jij toch zeker als beste als hun moeder? Of, is het stiekem eigenlijk goed voor jou? Komt het jou wel uit als ze op tijd naar bed gaan, als ze even rustig gaan zitten en stil zijn, netjes hun bord leegeten en niet spelen met hun eten, het goed doen op school (want oh wat doe jij het dan goed als moeder) etc etc. Ja het is een pijnlijke gewaarwording als je je realiseert dat het traditionele opvoedingsparadigma compleet gestoeld is op de ouder en hoe die zich het meest gemakkelijk en in controle voelt. Op het moment dat je dit glashelder ziet en je beseft dat je kind er is om jou iets te leren, verandert je moederschap radicaal. En daarmee verander jij. Ten goede. Of in ieder geval, je wordt authentieker, waarachtiger en wijzer. Meer jezelf. En o ja, je valt natuurlijk heel vaak terug. Kanskaart, ga terug naar start. Je ontvangt geen geld als je langs start komt. Het moederschap is een eindeloze cyclische ont-wikkeling. Een letterlijk eindeloze kans om jezelf te bevrijden van overtuigingen die niet van jou zijn. En juist daarom, omdat het een herhaling is, een vallen en opstaan, is juist het moederschap de ultieme spirituele beoefening. Natuurlijk ben je kalm en vredig na een yogales of meditatie of bovenop een Aziatische berg, maar ben je het ook om elf uur ’s avonds als er eentje nog steeds zijn bed uit blijft komen, gapend dat het niet kan slapen. Of om drie uur ’s nachts als er een in zijn bed plast en je het beddengoed mag verschonen. Of om half zes ’s avonds als het dreint dat het honger heeft en jij na een lange werkdag, probeert in zo kort mogelijke tijd een soort van gezonde maaltijd probeert in elkaar te draaien. Zen zijn als moeder is het eindexamen, nee het doctoraal aan de school of life.
Je krijgt wat je aankunt, zeggen ze weleens over je kinderen. Nou, ik heb het geweten. En ik denk nog steeds regelmatig: wie heeft bedacht dat ik dit aankan. Het onvermogen, het falen, de ongerustheid, de onbekwaamheid, waar ik mee geconfronteerd ben juist in het moederschap zijn ongekend. Hoezo, je krijgt wat je aankunt? Radeloos kan ik mij voelen als alleenstaande moeder in de uitdagingen die mijn kinderen mij ongevraagd voor de voeten kunnen slingeren. Ze leiden me af, ze slokken mijn tijd en aandacht h e l e m a a l op en steeds als ik denk ‘nu ben ik verlicht, nu ben ik zen, nu kan niets mij meer raken’ drukken ze op een klein rood, goed weggemoffeld knopje. Ta ta ta alarm alarm! Wat nou mama, je bent verlicht… Of, op alle momenten dat ik smalend heb gedacht ‘Ohhh ik ben zo present en aanwezig’ en dat mijn dochtertje dan zei: ‘mam, hallo, je bent er niet, kun je me even aandacht geven en echt luisteren?’
Mijn taak is niet makkelijk. In mijn eentje met twee stronteigenwijze tieners leven, is best pittig. Maar eerlijk gezegd, voelt het inmiddels dikwijls eenvoudiger en lichter dan ooit tevoren. Zij worden alleen maar ingewikkelder als puber en mijn oudste heeft het zelfs erg zwaar met zichzelf, maar IK ben veranderd. En dat verandert alles. Ik merk dat, terwijl we toch aardig wat uitdagingen voor onze kiezen krijgen en ik soms in mijn eentje voor lastige beslissingen sta met hen, er ook een diep gevoel van acceptatie is. Ik blijf kalm en in vertrouwen, hoe zwaar de storm zo nu en dan ook raast. En als ik voel dat ik wil dat het leven beter is, fijner, makkelijker, gezelliger, uitbundiger, voor wie wil ik dat dan? Voor mijn kinderen? Of sust dat mijn gevoel? Voel ik mij dan beter? Als ik wil dat mijn kind niet lijdt? Gaat dit dan puur om hem? Heb ik werkelijk iets te zeggen over zijn gekozen levenspad? Of kan een kinddeel in mij het lijden niet aan? Mijn moederschap maakt me kwetsbaar – hierin heb je alles te verliezen – en het brengt me tegelijkertijd in mijn kracht. Wat een overweldigend geschenk is het om de ontwikkeling van twee mensenlevens vanaf het begin van zo dichtbij mee te maken. Getuige te mogen zijn van hun groei, hun pijn, hun pad. Het moederschap helpt mij helen. Het triggert mij mezelf nog meer te bevrijden en te groeien als mens, als vrouw, als degene die het leven voorleeft.
Recente reacties