Ineens realiseerde ik het me, de situatie om mij heen, in mijn wijk, in dit land, in de wereld, is weerspiegeling van de situatie waar ik al jaren in vertoef. Door een over-ingewikkelde scheiding (voor mij in ieder geval een financiële en praktische brein-kraker) en de chronische zorg voor mijn kinderen, zit ik behoorlijk aan huis gekluisterd. Ik vlieg persoonlijk al jaren niet, ik heb sporadisch het geld om uit eten te gaan of naar het theater en consumeer dus ook niet uitbundig. En uiteraard heb ik me best weleens opgesloten gevoeld, kwamen de muren af en toe op me af of had ik het gevoel uit mijn vel te springen. Maar doordat ik die gevoelens toeliet, voelde ik me nog veel vaker vrij en levendig en blij.
Ik heb de eerste drie decennia van mijn leven een groot deel van de wereld mogen zien en op meerdere plekken gewoond, maar mijn kinderen niet en hoe groots was mijn verlangen de afgelopen jaren om met hen samen de wereld over te kunnen reizen. Avonden lang brachten mijn tienerzoon en ik door achter mijn laptopscherm, reisjes en vakanties tot in detail uitstippelend in de wetenschap dat we waarschijnlijk helemaal niet gingen. Maar het verlangen en de voorpret vervulden ons en we konden ons ontzettend verheugen op het idee dat we ooit wel onze bestemming zouden bereiken. Ik voelde me soms uitgedaagd om hoopvol en opgetogen naar mijn kinderen te blijven en niet te vervallen in piekeren en frustratie hoe ik het ooit voor elkaar zou krijgen om genoeg te sparen voor drie vliegtickets in een dure schoolvakantie. En waar het voor heel veel gezinnen heel normaal is om met de auto naar de camping in Frankrijk te rijden, is het waar wij wonen eerder een uitzondering als je niet minstens twee keer per jaar een (verre) vliegbestemming hebt. En als iets zo gewoon is om je heen, gaat het ook een beetje gewoon en haalbaar voelen. Als iets dat binnenkort zomaar staat te gebeuren. Even helemaal daargelaten dat het helemaal niet zo gewoon had moeten worden. Al dat gevlieg en geconsumeer. Dat het verre van ok is dat onze levensstijl belangrijker is dan het welzijn van de planeet. Dat het overmatig drukke luchtverkeer – strepen door de lucht als lijnbussen kriskras door een hoofdstad – een belangrijke reden is dat dit virus ons nu zo lam legt. En dat deze reset en pas op de plaats dus ook vrij logisch voelt. Ik wens het de wereld al jaren toe, uit de massaconsumptie, uit de haast, uit de roofbouw op onszelf en onze habitat. Hoera voor lokaal, ik roep het vaak als hardst, maar halleluja wat is het ongelooflijk verrukkelijk om met een sarong om je middel over het Singalese witte zand te lopen. Dus ja, ik voel de wrijving en de hypocrisie. De dualiteit van dit alles. Maar goed, terug naar waar ik naartoe wilde met dit verhaal.
Een van de eerste dingen die me opvielen toen ons land in lockdown ging, was dat ik en soort zinloosheid voelde rond plannetjes maken en fantaseren. Immers, welke realiteit tref ik aan aan de andere kant van deze lockdown? Valt er überhaupt nog naar een Thailand of Tenerife te vliegen? Bestaat er überhaupt nog zoiets als welvaart in ons land? En wat is welvaart eigenlijk. Of wordt mijn te krappe beurs van de afgelopen jaren de realiteit voor mijn hele land? Ik merkte dat de onzekerheid over mijn gefantaseerde toekomst me omlaag trok. Dat het me steunde dat ik met mijn kinderen in een waan kon leven dat er ooit andere tijden zouden aanbreken en dat we konden gaan en staan waar we wilden. Ik voelde me ineens zo leeg nu ik me niet kon vullen met onze gezamenlijke verlangens en dromen. Een verlangen dat synoniem stond aan vrijheid.
Gek eigenlijk want tegelijkertijd heeft het overdadige consumeren van deze tijd mij nooit getrokken. Ik ben er geen voorstander van dat we massaal zoveel vliegen en maak ik me grote zorgen over de gevolgen van onze levensstijl op de planeet. Ik hou van eenvoud, puurheid, balans en de rust om te mogen Zijn, te mogen lanterfanten, te mogen werken omdat het me vervult en ik iets kan betekenen voor de ander en niet zozeer omdat er veel geld tegenover staat. Ik wil ruimte en tijd hebben om te mogen voelen dat ik leef, niet overleef. Het hoeft niet alsmaar groter, beter en meer. Maar waar mijn persoonlijke situatie van eenvoudig leven nog een oneindige ruimte aan mogelijkheden, verlangens en dromen openliet, gooide de landelijke lockdown ook die ruimte dicht. En dat doet echt iets met je systeem merk ik. De onzekerheid waar we met zijn allen inzitten, het niet weten waar we naartoe bewegen, roept een scala aan emoties en gevoelens op. Aan ons om met die gevoelens te dealen. Ze niet weg te drukken met een avond Netflixen of twee glazen wijn. Zelfs niet met een extra rondje hardlopen om het blok of door het park. Het enige en tegelijkertijd moeilijkste dat we kunnen doen, is er voor die gevoelens zijn. Word stil, voel, sla als het ware een compassie- en begripvolle arm om je gevoelens heen. Erken ze. Wees dapper. Erken je gevoelens van angst, van twijfel, van verdriet, van woede, van leegte, van eenzaamheid, van wat dan ook. Voelt het alsof de muren op je af komen? Laat het maar gebeuren. Vertrouw erop dat het gevoel na al zijn golven van hevigheid, je ook weer loslaat.
Mijn persoonlijke lockdown de afgelopen vier jaar is een periode geweest van innerlijke bevrijding en grote persoonlijke en spirituele groei. Terwijl ik in die jaren mijn coach-opleiding volgde en mijn praktijk neerzette, kon ik oefenen in overgave, verlies, verdriet, compassie en acceptatie en heel veel niet weten. Juist een crisissituatie biedt je een enorme kans om te groeien. Of misschien wel beter gezegd, om open te splijten en te dealen met precies dat wat het leven je aanreikt. Elke lastige situatie en elk moeilijk gevoel biedt je de keuze: negeer je het en stop je het weg of ben je bereid het te voelen in al zijn rauwheid, je te laten raken, zodat het gevoel je kan helpen transformeren? Iedere keer als het gevoel er mag zijn, ontvangen wordt door jou, gevoeld wordt, bevrijdt je jezelf weer een stukje. Durven voelen maakt je een vrijer mens. En wie hunkert er nu niet naar het gevoel van vrijheid in deze tijden? Dus voel je frustratie, voel je angst, voel je verdriet, maar ook je opluchting, je verwondering, je nieuwsgierigheid. Omarm deze tijd innig en proef de mogelijkheid die hij je biedt om jezelf te ontplooien.
Soms zucht ik gefrustreerd en diep dat er nu zo weinig kan. Maar ik voel ook, het is een illusie. Want als ik één ding heb geleerd de afgelopen jaren, is dat de vrijheid in mij zit en dat ik me daar altijd op kan afstemmen. En als ik heel eerlijk ben, van mij mag die lucht zo helder en fris blijven als hij de afgelopen maanden strak en streeploos boven ons hing. Ik vlieg af en toe wel naar binnen toe, want de verste en meest verrassende reizen maak ik in de oneindige diepte van mijn eigen essentie.
Recente reacties