Vandaag voel ik me lamlendig. Ik ben de situatie even helemaal z a t. Een baaldagje zou best kunnen, rondhangen op de bank met een dekentje, voor me uit staren, niks doen. Beetje mijmeren. Maar daar heb ik na twee maanden verplicht thuis zijn niet bepaald veel zin in of behoefte aan. Mijn billen doen pijn van het zitten. Mijn huid voelt krap om mijn ongedurige binnenste. Mijn lijf wil juist bewegen, anticiperen, dansen, knuffelen, zich verheugen, plannen maken, dromen en vooruitzichten hebben. Maar ook even alleen zijn. Want waar we enerzijds in een social detox geduwd zijn, zit ik ook al twee maanden 24/7 met twee kinderen op mijn lip. Twee mensen die ook geen kant op kunnen en zich ook lichtelijk lamlendig beginnen te voelen. (En voor de duidelijkheid: wij klagen niet snel dat we ons vervelen en zijn ook gewend om eenvoudig te leven) En kinderen hebben dan de neiging om een beetje om je aandacht te vragen. Heel vermoeiend als je je even gewoon bleh wil voelen. En ja, ik heb alle tools in huis om voor mijzelf te zorgen, van binnen en van buiten. Om er voor mezelf te zijn met al mijn lastigheden. Ook voor deze lamlendigheid. Maar daar heb ik dus juist even geen zin in. Ik heb geen zin om opgetogen en positief te zijn, ik heb geen zin om af te stemmen op mijn wijsheid of mijn zelfleiderschap te tonen. Ik heb ook geen zin om weer het gebruikelijke blokje om te doen in de wijk. Ik heb geen zin om diepzinnig te reflecteren en me te bezinnen. Dat doe ik namelijk al j a r e n. Ik had deze Corona crisis niet nodig om een pas op de plaats te nemen en me te realiseren dat de samenleving, de wereld toe is aan iets anders. Een eerlijke verdeling, liefde en zorg voor elkaar en onze planeet, minder uiterlijke groei en meer innerlijke ontplooiing. Ik voel al lang waar we naartoe mogen bewegen als mensheid. En ik heb dus helemaal geen zin om me nu nog meer te bezinnen, nog meer naar mijzelf te kijken, heb ik al gedaan. Ik ben klaar voor een radicale shift. Een revolutionair omdenken waarbij we ons laten leiden door wat echt klopt, wat echt zuiver is en waarbij we onze angsten omarmen ipv onder het tapijt schuiven en ons er onbewust door te laten leiden. En ondertussen ben ik ook blij dat ik gisteren een zoete aardappelsoep soep en glutenvrije granola tjokvol macadamia- en pecannoten heb gemaakt, zodat ik mijn buik in ieder geval lichamelijk vul met vitamines en niet met vette ribbel-chips of repen chocolade. Ook geen zin in, ongezonde voeding. Morgen ben ik weer optimistisch. Of niet. Vandaag gun ik mijzelf om me simpelweg bleh te voelen.
Nawoord: de kunst van radicale zelfacceptatie is uiteraard dat je jezelf volledig omarmt zoals je jezelf aantreft. Vriendelijk en compassievol zijn voor de delen in jou die het moeilijk hebben. Jezelf lief hebben om je positieve eigenschappen en als je in een goede bui bent, is een koud kunstje. Maar juist op de momenten dat je het wat zwaarder hebt, kun je zo goed je eigen aandacht en liefde gebruiken. Het kan al genoeg zijn om de dingen precies zo te laten zoals ze zijn. Een gevoel simpelweg te voelen. Niet weg te willen duwen, te willen fixen of te doen of het er niet is. Als het er mag zijn en je bent bereid het te voelen, dan merk je al snel dat er ruimte ontstaat. Dat er veel meer is dan dat gevoel alleen. Het zal je verbazen hoe snel lastige gevoelens voorbij gaan als je bereid bent ze geen weerstand te bieden, maar ze hun bestaansrecht geeft.
Recente reacties